niedziela, 4 stycznia 2015

Rozdział 1

Przepraszam, że czekaliście na niego tak długo, aczkolwiek miałam pewne problemy z napisaniem go. Mam nadzieję, że Wam się spodoba i że napiszecie chociaż najkrótszy komentarz. To na prawdę pomaga ☺

Ammalinne

Ps. Przepraszam za błędy, rozdział niezabetowany.

Pss. Wiem, że jest krótki, kolejny będzie dłuższy. Obiecuję

Jazda pociągiem do Hogwartu zawsze była nudna, dłużąca się i praktycznie tylko przyjaciele mogli coś na to poradzić. Alicia uśmiechnęła się do okna ironicznie. Przyjaciele. Pfff. Nigdy nie miała przyjaciół. Nie tutaj. A co do dopiero teraz, kiedy do szkoły wróciła zaledwie ćwierć ostatniego rocznika. Każdego wzrok wyrażał ból i strach, jednak ona zamaskowała swoje uczucia. Jak prawdziwa Ślizgonka.
- Hej Al, mogę się dosiąść? - w drzwiach stanęła Padma Patil. Szatynka od razu ją zmierzyła. Miła brunetka o dużych oczach z zamiłowaniem do plotek. I do eliksirów. A raczej do ich nauczyciela.
- Jasne, siadaj. - mruknęła Alicia. Dziewczyna usiadła naprzeciwko koleżanki i spojrzała na nią przenikliwie. Clark musiała przyznać, że czuła się pod tym spojrzeniem niezręcznie.
- Jonas zginął? - nagle rzuciła bliźniaczka w powietrze. Alicia spojrzała na nią wściekła, na co Patil skuliła się w sobie.
- Tak moja kochana plotkareczko. Specjalnie dla Ciebie powiem Ci jeszcze jak. - wysyczała podchodząc do przerażonej brunetki. - Zabił go Hector Dubnn. Jeden z najmłodszych wyznawców. Oh, teraz pewnie kolejne pytanie, w jaki sposób zginął? Nie, nie od avady. - przez oczy mówiącej przemknął się cień nadając jej na prawdę strasznego wyglądu. - Hector odcinał mu skórę kawałek po kawałku i rzucał ją ptakom na pożarcie. Chciał aby mój brat klęczał, błagał o litość, płakał, krzyczał lub wzywał pomoc. Jednak tak się nie stało i zostawił go samego w Zakazanym Lesie na pastwę innych zwierząt.Po kilku godzinach Jonas się wykrwawił na polanie leżąc sam i czując jak kruki go jedzą. Mam nadzieję, że jesteś zadowolona, że to usłyszałaś. Jako jedyna, poza mną i ministerstwem.
- Nie... Przepraszam. - szepnęła a z jej oczu trysnęły łzy. Alicia roześmiała się, jednak nie było w tym ani trochę śmiechu.
- Co mi to da? Mój brat nie żyje, a Ty zaraz polecisz do swoich przyjaciółeczek i im wszystko opowiesz. - parsknęła. Brunetka spojrzała jej w oczy i zamarła, gdy zobaczyła w nich niezdrowy ogień. Nagle Alicia się po prostu uspokoiła i usiadła na swoim miejscu. Wyjęła książke z torby i zaczęła czytać zupełnie ignorując płaczącą Patil. Nagle usłyszała cichy szept.
- Zmieniłaś się. - szepnęła Padma wciskając się w siedzenie. Szatynka spojrzała nad nią zza książki i zastanowiła się nad słowami dziewczyny.
- Każdy się zmienił, taka kolej rzeczy. Nie żyliśmy w pięknych czasach, wydarzenia odbiły na nas piętno, głównie na psychice. Nie tylko ja się zmieniłam. - odpowiedziała i ponownie zagłębiła się w lekturze.
- Nie możesz się poddać wspomnieniom. Żyj chwilą i dbaj o przyszłość, bo przeszłości nie zmienisz. - bliźniaczka ponownie przerwała ciszę w przedziale. Zrezygnowana Clark odłożyła książke i spojrzała uważnie na Krukonkę.
- Nie mogę się poddać wspomnieniom? Oj uwierz mi, że mogę, bo robię to od dobrych kilku miesięcy codziennie rozdrapując rany i przypominając sobie każdy moment wojny z Voldemortem. - mówiła spokojnym, opanowanym głosem. - Ja przynajmniej wymawiam imię tego czarnoksiężnika, a Ty nadal mówisz "Sam-Wiesz-Kto". Taka jesteś odważna.
- To wcale nie tak! - krzyknęła brunetka rumieniąc się na całej twarzy. Oczy Alici zabłysły.
- A jak? - zapytała starając się ukryć ironię i zamienić ją na zwykłą ciekawość.
- Nie zrozumiesz. - Patil spojrzała na widoki za oknem. Clark uśmiechnęła się smutno i położyła na siedzeniu. Zamknęła oczy aby dać do zrozumienia koleżance, że to koniec rozmowy i zanurzyła się w swoich myślach. Tak jak przypuszczała Padma nie dorosła przez ten cały czas. Była nadal tym małym dzieckiem plotkującym o chłopakach, modzie i różnych pogłoskach. Czy tylko ona dorosła? Ciężko westchnęła i zapadła w sen pełen koszmarów i wskazówek, których nie rozumiała i nie chciała rozumieć.

********

Alicia wyszła z pociągu już przebrana w szatę i "pogodzona" z Patil. Od razu ruszyła w kierunku Hogwartu ale ktoś położył jej dłoń na ramieniu i zatrzymał. Zaskoczona odwróciła się i zobaczyła Justina.
- JUSTIN!!! - krzyknęła jak szalona nastolatka i rzuciła się na szyję przyjacielowi. Ten tylko ją objął w pasie i kilka razy obrócił w powietrzu.
- Tak, to ja. - szepnął jej do ucha. - Szukałem Ciebie po przedziałach, ale nie mogłem znaleźć. A jak już wszedłem do tego odpowiedniego to spałaś. - uśmiechnął się krzywo. - Za to Patil chciała mnie gdzieś zaciągnąć nie wiadomo po co.
- Wariatka. - Alicia mruknęła pod nosem i zaczęła iść z przyjacielem w stronę powozów. Ziemia pod jej ciężkimi butami zatapiała się, przed deszcz. Stanęła dopiero przed Śmierciośladami.
- Są na prawdę piękne... - szepnęła głaskając jednego z nich po pysku.
- Nadal żałuję, że ich nie widzę. - stwierdził Jus a Clark zesztywniała.
- Ja Ci zazdroszczę. Nie każdy chce oglądać śmierć obojga swoich rodziców. - odpowiedziała i wsiadła do powozu przed chłopakiem.
- Wiesz, że nie chodziło mi o to. - powiedział i zmusił ją do spojrzenia mu w oczy. - Wiesz, prawda?
- Tak. - zakończyła temat i uśmiechnęła się słabo do chłopaka.
- O wiele lepiej. - skwitował. - I co, dałaś radę?
- Magię niewerbalną? Tak, na obu etapach. Było trudno, ale dałam radę. - zaśmiała się na wspomnienie porozbijanych szklanek i wazonów. I krzyku babci.
- Ja dałem radę tylko na pierwszym etapie. - mruknął pod nosem. Zdziwiła się. - To nie jest zabawne. Poza tym miałem mniej czasu, byłem w Rio, u mugoli. Zresztą wiesz, codziennie dostawałaś ode mnie listy.
- Tak i zdjęcia. -  Alicia uniosła brwi na jego rumieniec.
- Nie chciałem, abyś za mną tęskniła... - starał się wytłumaczyć.
- Jak dobrze, że przy okazji uwielbiasz robić sobie mugolskie "selfie" -  Al zakpiła z chłopaka, a jego twarz przybrała jeszcze bardziej dorodną barwę.
- Wcale nie! - obruszył się na zarzut szatynki. Pokręciła głową rozbawiona. - Rozszyfrowałaś tamten skrypt? - zapytał ściszając głos. Zawachała się się chwilę, jak sformułować odpowiedź.
- Nie do końca, jest bardzo niejasny i sam sobie zaprzecza. - odpowiedziała krzywiąc się.
- Właśnie dlatego trafił do Ciebie, a nie do mnie. Siedziałem nad nim chyba z miesiąc i nie przetłumaczyłem jednej linijki.
- Bo nie potrafisz łączyć wyrazów w pogiczną całość. - stwierdziła sucho.
- Dobra, skończmy ten temat. Lepiej powiedz jak wakacje. - uniknął wybuchu przyjaciółki za co była mu wdzięczna.
- A jakie miały być. Całe ćwiczyłam latanie na miotle i magię niewerbalną. I opiekowałam się babcią. Mam takie interesujące życie. - zironizowała. - A Twoje?
- Niby ciekawe, a jednak nudne. Właściwie siedziałem w jednym miejscu i szkicowałem.
- Znowu miałeś wizje? - Alicia momentalnie się przestraszyła.
- Al, ja cały czas je mam. Co noc, każda inna. Muszę się od nich uwolnić, więc je rysuję.
- Masz je przy sobie?
- Tak, w torbie. Na wszelki przypadek mam też kilka szkicowników i pare paczek ołówków. Może później to się połączy w jedną logiczną całość. - mruknął pod nosem a oczy mu się zamgliły.
- Nie martw się. - szepnęła szatynka i położyła mu dłoń na ramieniu. Ten spojrzał na nią z wdzięcznością.
- Dziękuję za to, że jesteś. - szepnął a dziewczyna położyła mu głowę na ramieniu.
- Jak to się stało, że wróciłeś do Hogwartu? Pisałeś, że to raczej koniec tej edukacji.
- Namówiłem rodziców. - mruknął będąc myślami gdzie indziej. Clark w myślach zaczęła dziękować jego surowym rodzicom i wychwalać ich.

********

Po wejściu na schody prowadzące do Wielkiej Sali dziewczyna się rozchmurzyła właściwie od razu. Hogwart naprawiony i odbudowany wyglądał tak wspaniale jak przed wojną. Obrazy powieszone były  na swoich miejscach, odnowione i podniecone początkiem roku szkolnego. Alicia patrzyła na to z ukrywaną radością. Hogwart to mój dom. To tutaj czuła się bezpieczna.
- Robi wrażenie, prawda? - zapytał Justin idąc za nią i tak samo jak ona rozglądając się na wszystkie strony. Chłonął każdy szczegół z miłością do zamku.
- Niesamowite. Trudno uwierzyć, że kilka miesięcy temu odbyła się tutaj tak krwawa wojna. - szepnęła. Nagle z dala zobaczyła trójcę świętą Gryffindoru i parsknęła.
- Niech zgadnę. Harry Potter i jego świta. - stwierdził Dauson.
- Tak, to oni. Nie wiem jak Ty, ale ja mam ich dosyć. Przedtem tyle afer było z ich powodu, teraz będzie tak samo. - powiedziała z niesmakiem.
- Zawsze możesz ich czymś przekląć. - zaproponował Justin śmiejąc się.
- Oczywiście, że tak. Słyszałeś jak nazywają Granger? Najmądrzejsza czarownica od czasów  Roveny. Aż mi się niedobrze zrobiło, jak to usłyszałam. - brunet skrzywił się.
- Ona jest mądra, ale nie inteligentna. Nie widzi nawet, jak ten Rudy..
- Ron. - poprawiła go automatycznie szatynka
- Robi do niej maślane oczka. - pokręcił głową.
- Ja też bym udawała, aby nie robił sobie nadzieji. - zaśmiała się trochę nieprzyjemnie. Nagle zdała sobie sprawę z tego, co robią.
- Jus, zachowujemy się jak Patil. - zamknęła z całej siły powieki.
- Fakt. - przyznał jej rację w duchu śmiejąc się z spostrzegawczości przyjaciółki.

********

Tym razem ceremonia przydziału wyglądała trochę inaczej. Pierwszaków przydzielono nadzwyczaj szybko do domów a cisza w wielkiej sali była wręcz przytłaczająca. Nikt nie zauważył, gdy a stołkiem stała
nie Dumbledore a McGonagall.  Alicia oraz wielu innych uczniów uśmiechnęła się na wspomnienie poprzedniego i dość szalonego dyrektora.
- Drodzy uczniowie, witam Was w Hogwarcie. Mam nadzieję, że skupicie się na nauce a różnice pomiędzy domami zatrzecie na tyle skutecznie, aby nie było tyle szlabanów i odejmowanych punktów. Smacznego. - dyrektorka skończyła swoją krótką przemowę i usiadła na swoim miejcu a uczniowie zaczęli klaskać. Przynajmniej jedno się nie zmieniło. Szacunek do nauczyciela.
- Jest trochę inaczej prawda? - zapytał Justin nakładając sobie ziemniaków na talerz.
- Trochę. - szatynka przyznała rację chłopakowi i położyła sobie na talerz saładki.
- Znowu na diecie? - zapytał na widok śladowej ilości pożywienia na talerzu przyjaciółki.
- Nie jestem po prostu głodna. - wytłumaczyła się i nabiła na widelec oliwkę, aby chwilę później ją pogryźć i połknąć w zamyśleniu.
- O czym tak myślisz? - ponownie zapytał brunet ze śmiechem. Jak on uwielbiał Alicie i te jej zmienne nastroje!
- Tak właściwie, to o jutrzejszym dniu. O nauce. O egzaminach. I ogólnie o tym roku.
- Fajne rozmyślania. - zakpił Justin.
- Nie kpij Dauson. - zganiła go Clark i spojrzała na stół swojego domu.
- Nie jest źle, mało nas nie ma. - odpowiedział na jej niemie pytanie przyjaciel.
- Dużo jednak też nie jest. - zmarkotniała na wspomnienie jej pierwszej uczty, gdzie uczniów było pełno.
- Fakt. Zacznij się śmiać, co złe już za nami. Ciesz się z tego, co masz. - poradził Al i wstał od stołu. Spojrzała na niego zdziwiona. - Idziesz?
- Jasne.. - wstała od stołu i zaczęła iść z Justinem jak i innymi uczniami w kierunku drzwi. Tłok jej nie przeszkadzał do czasu, aż nie zgubiła bruneta. Szukając go wpadła na jakiegoś ucznia, sprawiając, że oboje się przewrócili.
- Merlinie, przepraszam. - wyszeptała rozgorączkowana podnosząc wzrok na ofiarę swojego gapiostwa. Zamarła.

poniedziałek, 29 grudnia 2014

Prolog

To jest niesprawiedliwe.

W wieku 11 lat trafiłam do Ravenclaw'u. I przez cały czas mój dom był pomijany na rzecz Gryfonów, pana Wielkiego Pottera, jego przyjaciół. Nawet Ślizgoni i Puchoni byli kimś w szkole. A ja? A mój dom? Plotki o nauce po nocach są naprawdę nieprawdziwe. Mój dom wyróżnia się inteligencją,a nie spędzaniem całych dni przy książkach. Czy gdyby tak było Granger trafiłaby do Gryfiaków?

Nie. Ona ma tylko wiedzę z książek, a nie inteligencję. Nie wolno Wam tego mylić kochani. Nie wolno.

W 7 roku mojej edukacji, gdy wróciliśmy tu na zakończenie szkoły jesteśmy dojrzalsi. Mamy wielkie doświadczenie i każdego z nas bolą wspomnienia. Nie, jako Krukonka nie jestem wyjątkiem.

Tak właściwie to czym ja się różnie od innych? Mam włosy, dosyć długie jak taka Parvati. Mam nogi, ręce jak Neville. Jestem też zadziorna i często niegrzeczna jak Malfoy, jednak mi to jest wybaczane. Plus do listy zalet i wad bycia Krukonem.

Zaciekawiłam Ciebie moją historią?

To słuchaj dalej......


piątek, 26 grudnia 2014

Na dobry początek...

Na dobry początek dodam miniaturkę, którą na początku miała Wam pokazać Venetiia. Jest dosyć przewidywalna i zwykła, jak na mój gust - przeciętna i zupełnie nienadająca się a tak wysokie wymagania. Czuję, że na tamtym blogu zostałabym pożarta żywcem, wypluta i jeszcze raz przeżuta :D (nie obrażając oczywiście czytelników Dwóch Światów)

Miłego czytania  :)))  

+ przyjmę każdą krytykę :)

Siedziałam na błoniach unikając wzroku ludzi i płakałam. Niebo dawno już zasnuło się ciemnymi chmurami i zapowiadało się na deszcz, co jednak mnie nie powstrzymało przed wycieczką na błonie. Miałam dość Harry’ego i Rona oraz ich rozmów wiecznie o tym samym. Miałam dość Ginny żalącej mi się, że Harry jej nie chce, rozmów Lavender i Parvati o jakimś Krukonie. Potrzebowałam kontaktu z normalnym człowiekiem, który potrafi rozbawić i słuchać. Z którym mogę pogadać na każdy temat, nie tylko tej quiditcha. W tym momencie na moich oczach Malfoy szedł obok z Pansy i swoimi gorylami. Denerwował mnie. On – wredny Ślizgon nie narzekał na brak znajomych. Na moich oczach odprawił ich do szkoły i przysiadł się do mnie. Ukucnął i spojrzał tam gdzie ja – za góry i jezioro, za las. Milczałam. Jednak Fretka nic mi nie robiła. Tylko tak siedziała.
- Herm, chyba nie zamierzasz tu siedzieć do wieczora? Bo wiesz, robi się zimno. – mruknął do mnie po jakimś czasie. Spojrzałam na niego wkurzona. Jak on śmie? Nasza znajomośc nie miała tak wyglądać! Mieliśmy się nienawidzić a potajemne spotkania wcale temu nie sprzyjały! Mieliśmy na siebie właściwie pluć a nie się razem śmiać z wyczynów Pottera na miotle. Mieliśmy być wrogami a nie przyjaciółmi…
- Nie mam humoru Draco. Nie dzisiaj.
- Ale..
- Jak coś Ci nie pasuje to idź, najlepiej mnie zostaw w spokoju. – warknęłam. Draco  spojrzał na mnie z kpiną. Zauważył, że od jakiegoś czasu trzęsę się z zimna czy on sam powoli sobie odmraża kończyny? Nagle wstał i zdjął z siebie kurtkę, po czym przewiesił mi ją na ramionach. Pierwszym odruchem było poczucie jego wspaniałych perfum. Silne, ale takie… nie jak Rona, nie były duszące. Po chwili odszedł i zostawił mnie z myślami i swoją kurtką.  Odwróciłam się i spojrzałam na jego platynowe włosy, które unosił wiatr. Nagle do głowy wpadł mi głupi i szalony pomysł. Też wstałam i zaczęłam za nim biec. Gdy go dogoniłam dotknęłam jego ramienia. Jejku, jak mogło mi aż tak zależeć na tym cholernym blondynie!?
- Berek! – krzyknęłam, biegnąc dalej. Dobiegł mnie z dala jego czysty dźwięczny śmiech i tupot stóp. Coraz bardziej oddalaliśmy się od Hogwartu. Wpadłam pomiędzy pierwsze drzewa Zakazanego Lasu. Wychyliłam głowę i wzrokiem szukałam Ślizgona. Nigdzie go jednak nie było.
- Kogoś szukasz? – usłyszałam głos za moimi plecami. Uśmiechnęłam się delikatnie patrząc na błękitno-szare oczy chłopaka. Były śliczne, takie ciepłe i błyszczące.
- Nie, tylko takiego wrednego chłopaka, możliwe, że go znasz. – zakpiłam odpowiadając mu na pytanie. Oparł się o konar drzewa i spojrzał na mnie rozbawiony. Na twarz wypłynął mi rumieniec.
- Może jak mi go opiszesz jakoś dokładniej…. – zaśmiał się przeczesując palcami swoje włosy.  Nagle na mnie spojrzał i przysunął swoją dłoń chowając niesforny kosmyk włosów mi za ucho. Czułam, że teraz spaliłam kompletnego buraka. Czemu moje ciało tak na niego reagowało? Czemu uwielbiałam jego widok, nawet gdy nazywał mnie szlamą? Dlaczego uwielbiałam patrzeć jak leci na miotle, jak się śmieje do kolegów, a czułam chęć mordu, gdy Pansy go dotykała?
- A no wiesz….. Blondynka, nawet wysoka, taka dziwna twarz…- wytknęłam mu język. Spuścił głowę spojrzał na mnie zza grzywki. To wyglądało tak ………słodko i niewinnie.
- Dziwna? Boska, piękna, fantastyczna, fascynująca, o szlachetnych rysach… - mruknął coraz bardziej się do mnie przybliżając. Czułam ciepło głęboko w środku. Gdy objął mnie w moim brzuchu coś wybuchło, a serce tak szybko biło, że chyba je usłyszał. Uniosłam ku niemu wzrok.
- Narcyz. – uśmiechnęłam się wtulając twarz w jego koszulę. Biło od niego wewnętrzne ciepło które gdyby chciało mogło ogrzać cały świat, ale z reguły nie chciało. Bo było leniwe, bo bycie synem Lucjusza musiało coś oznaczać, charakteryzować się czymś, o czym nie można było zapomnieć.
- Powiedziała gryfona wtulając się w swojego wiecznego wroga w Zakazanym Lesie, gdy zbierało się deszcz? – zakpił. Draco nie był tym, na kogo wyglądał. Był uczynny, sympatyczny. Traktował naukę poważnie, nie tak jak Harry. Był też opiekuńczy, tylko dzięki niemu potrafiłam latać na miotle. Gdy Ron chciał mnie nauczyć to po paru minutach spadłam z miotły.  Draco natomiast najpierw postawił na teorię, którą wbijał mi do głowy kilka dni, powoli.  Potem przyszedł czas na praktykę.  Usiadł ze mną na miotłę, a jego bliskość ( w przeciwieństwie do bliskości Rona) w ogóle nam nie przeszkadzała. Obejmował mnie cały czas i pokazywał, jak, co i kiedy robić. Po miesiącu ścigaliśmy się na miotłach ponad Zakazanym Lasem. Draco był dobrym przyjacielem.
- Hermiona ….- Draco spojrzał n mnie tak, że zadrżałam. Jego oczy były takie ciepłe… miałam ochotę się zatapiać cały czas. Draco był idealnym chłopakiem. – Ja Ciebie….
- Nie mów nic, czego mógłbyś żałować…- szepnęłam. Draco spojrzał na mnie uśmiechnięty i po prostu mnie pocałował. Po chwili odsunął się ode mnie i wziął mnie rękę. Ruszyliśmy w kierunku Hogwartu razem. Na przeciw wszystkim przeciwnościom losu, opiniom i wszystkim innym. Nagle Draco zatrzymał się i spojrzał mi w oczy.
- Kocham Ciebie. – szepnął. Czułam się przy nim wyjątkowo, czułam się bezpiecznie.
- Ja Ciebie też.

ps. mogą być błędy, miniaturka niezabetowana, ale obiecuję naprawić ten błąd w najbliższym czasie 

Witajcie :D

A więc po tym, że moja miniaturka trafiła na blog Venika (moje marzenie od ponad roku się spełniło, łojojojojoj) postanowiłam trochę uporządkować bloga. Pierwsze rozdziały wymagają poprawy, miniaturki też, a drugą historię wplotę później, niż zamierzałam.

Jednak to nie powód do zmartwień,ponieważ wszystko wróci w lepszej, poprawionej wersji.

Tylko oczekiwać nowego startu, a ja zamierzam go zrobić naprawdę wybuchowym.

Amm <3